‘Onze Mickey bleek stiekem toch een dominante reu te zijn’

‘Mijn gemakkelijke Micky heeft toch meer leiding nodig dan ik dacht’. Die les leerde onze Dietske na een vervelend bijtincident op het strand. Een consult bij hondentrainer Jeroen Oomen (externe link)toonde haar dat haar lieve hond eigenwijzer en dominanter was dan zij dacht. Zeker als hij geleid door zijn testosteron letterlijk zijn neus achterna gaat. Een andere aanpak en een activerende druppel moet de vertrouwensband tussen Dietske en Mickey weer herstellen.

Mickey, een Hollandse smous, is de tweede hond in het huishouden van Dietske Dijkman en haar partner Michel. Gezellig een reu in huis naast het teefje Zaza, een kruising Jack russell-Beagle. Uren wandelt Dietske met haar twee honden of ze rennen met haar mee als ze met de paarden op pad gaat. Een heerlijk en gemakkelijk stel. Met allebei is ze op puppycursus geweest, de dieren zijn goed gesocialiseerd en ook in losloopgebieden zijn er nooit problemen. Dietske: ‘Toen Mickey 1,5 jaar was merkte ik wel dat hij soms minder goed luisterde en iets te enthousiast bovenop een hond kon springen en rijden. Meestal waren dat teven of gecastreerde reuen. Het is zijn testosteron dat af en toe de kop opsteekt en eigenlijk heeft dat gedrag nooit tot problemen geleid. Tot die zondag in februari op het strand.”

Bijtincident

“Ik heb gewoon te lang gewacht om Mickey terug te roepen. Hij stortte zich vrolijk in die groep van vier Husky’s, allemaal teefjes en één Bull terriër. Een echte man, maar wat later bleek nog maar kort daarvoor gecastreerd.” Dietske vertelt. “Het spelen zag er onschuldig uit. Maar net toen ik dacht, kom maar weer terug het is mooi geweest besprong Mickey de Bull terriër. En alsof dat een sein was… plotseling beet de Bull Mickey eerst in zijn lip en daarna in zijn voorpoot. Zonder enige vorm van waarschuwing vooraf. En lag mijn hond in een splitsecond hulpeloos op zijn rug.” Dietske is nog duidelijk aangeslagen als ze eraan terugdenkt. De agressie, de kaakklem van de bull om de voorpoot van Mickey, de ontsteltenis. Dietske: “Ik zei tegen Michel: jij pakt Mickey en ik de Bull terriër. Het moet in een keer goed gaan, want anders verscheurt hij Mickeys pootje helemaal.” Gelukkig ging het goed. Een aangeslagen Mickey, een slappe poot en een grote wond en Dietske met de Bull terriër aan de halsband.

“Het ergste vond ik nog de onverschilligheid van het baasje die uiteindelijk uit de strandtent kwam aanlopen. Ze vertelde dat haar hond al een keer eerder een andere hond had gebeten, dat kwam volgens haar door zijn hormonen. Vandaar dat ze hem net hadden gecastreerd, maar vermoedelijk was zijn testosterongehalte nog hoog. Ze spelen hier bijna elke dag op dit stuk van het strand. En ja, het zal wel territoriumdrift zijn geweest van haar hond. Maar goed, ze was wel bereid om de helft van de dierenartsrekening te betalen.” Dietske was op dat moment te ontdaan om de eigenaar op haar verantwoordelijkheid te wijzen. Eerst had Mickey doktershulp nodig. De schade bleek mee te vallen en bleef beperkt tot een wond. Fysiek dan. Dat was goed te verhelpen met een druppel op basis van Zwarte bes (Ribes nigrum), Madeliefje (Baaellis perennis), Valkruid (Arnica montana), Wijnruit (Ruta graveolens), honingzalf en een antibioticakuur van de dierenarts. Mentaal was het een ander verhaal en had het incident veel gevolgen. Voor het zelfvertrouwen van Dietske en haar zorg om herhaling. “Ik kon het niet loslaten. Wat als die Bull Mickey in zijn hals had gebeten? Dat had hij nooit overleefd. Ik wist dat ik met de gebeurtenis aan de slag moest. Mickey is 2.5 jaar en ik wil nog jarenlange onbezorgde wandelingen met hem maken. Zonder dat ik steeds op mijn hoede moet zijn. Via mijn collega bij NML kwam ik bij hondentrainer en coach Jeroen Oomen(externe link) terecht. Hij wilde ons snel zien, want als een hond eenmaal een trauma heeft ontwikkeld, wordt het bijsturen steeds lastiger. En zo reden Michel, ik en Mickey de maandag daarna de lange rit naar Kynologisch Nederland in Hellevoetsluis(externe link).”

Leiding nemen en kaders bepalen 

Jeroen nam uitgebreid de tijd om Dietske en Michel te vertellen hoe de socialisatie bij een pup hoort te verlopen tot de leeftijd van 16 weken. En waar het fout kan gaan. En de invloed van het stijgen van de testosteronspiegel rond 1,5 jaar. Jeroen is voorstander van castratie, mits de hond problemen heeft die eventueel opgelost kunnen worden of de oplossing makkelijker wordt. Maar nog belangrijker, vertelt Jeroen, is het dat je kaders opstelt voor de reu. Binnen welke grenzen mag de hond zijn gang gaan, maar jij als eigenaar bepaalt de grens. Dietske: “Dit was een eyeopener. Als we eerlijk zijn hebben we maar weinig ingegrepen als Mickey begon te rijden of te staren. Het was ook nooit eerder een echt probleem. Meestal kreeg hij een kleine correctie van de andere hond en daarop was het meteen afgelopen. Totdat je dus een hond tegenkomt die geen zachte signalen afgeeft maar meteen bijt. Door Jeroen begrijpen we nu dat we hem teveel vrij hebben gelaten en in het vervolg eerder in actie moeten komen.”

Jeroen: “De verandering van een ontspannen situatie naar een plotselinge bedreigende gebeurtenis gebeurt heel snel. In dat geval kan de hond kiezen om te vluchten, te bevriezen of te vechten. Vlak daarvoor zal hij overspronggedrag vertonen, wegkijken, waarschuwen of andere uitingen van stress om maar te ontsnappen aan de onaangename gebeurtenis. Als dat niet lukt zal hij dus aanvallen, bevriezen of wegrennen. Bij een normale hond kan dit al heel snel gebeuren. Maar bij een getraumatiseerde hond kan het al in een minder dan een halve seconde zijn gebeurd. Dat zou het geval geweest kunnen zijn met die Bull terriër. Hij had immers net daarvoor een bijtincident gehad.”

Zijn advies aan Dietske en Michel: Je had Mickey beter niet naar die roedel kunnen laten gaan of meteen terugroepen zodra je spanning ziet. Dietske: “En daar zit m dus de crux. Als Mickey de kolder in zijn kop krijgt is hij in zijn enthousiasme moeilijk te houden.” Jeroen lacht: “Een hond moet dus luisteren. Dat is regel 1 in de opvoeding van elke hond. En zeker bij een reu kan je de touwtjes niet laten vieren.”

Zonder omkijken, blikken of blozen

Toen werd het tijd om in de praktijk te bekijken hoe Mickey zich gedraagt als hij met andere honden is. In de trainingsruimte raakte Mickey totaal niet onder de indruk toen hij gedwongen werd langs een rij van twaalf honden te paraderen. Hij keek vrolijk en uitdagend om zich heen. Toen Jeroen de lijn van Dietske overnam liep Mickey zonder omkijken met hem mee. En dat is raar, vindt Jeroen. “In een goede binding tussen baas en hond moet een hond zijn baas achterna willen. In een onbekende omgeving moet hij zich niet op zijn gemak voelen. Een teken dat hij meer geprikkeld wordt door de honden dan dat hij met jullie bezig is. Hij voelt zich erg zelfverzekerd.”

De coach legt uit waarom de binding tussen eigenaar en hond zo belangrijk is. “Bij een continue focus op de baas kun je je hond langs ongemakkelijke situaties leiden. Hij richt zich op jou en zal jou volgen. Met dat vertrouwen kun je je hond juist vrijer laten.”

Scherpe randjes eraf

In de weken erna zijn Michel en Dietske flink aan de slag gegaan met Mickey. Trainingen met lopen aan een lange lijn en beloningen als hij komt als hij wordt geroepen. Dietske: “Het gaat veel beter. We worden allebei weer ontspannen als we samen op pad gaan. Bij een ontmoeting met een andere hond loop ik door, dan fluit ik en hij komt. Zijn focus ligt bij mij. Ik vind dat een mooie ontwikkeling.”

Een druppel op basis van Hop (Humulus lupulus), Monnikspeper (Agnus castus), Silybum marianum en Origanum majorana tempert de uitwerking van het mannelijke hormoon bij een reu. Ook dat effect ziet Dietske terug in haar boefje. “Voorheen sloeg Mickey letterlijk op hol zodra hij een loops teefje rook. Nu is hij ook enthousiast, maar blijft hij beter bereikbaar voor mij. En als ik hem dan aanlijn en wegvoer uit de situatie, zie ik dat dat zijn gedrag sneller normaliseert. Ik ben blij dat we onderzocht hebben waar ons aandeel was in het bewuste incident op het strand. Die Bull was niet okay, maar onze Mickey ook niet. En wij hadden de situatie kunnen voorkomen door eerder in te grijpen. Met deze kennis en met ondersteuning van de druppels durven wij het weer aan. En zoals het nu blijft, stellen wij de castratie nog even uit.”

En wat zou Jeroens advies zijn geweest aan het baasje van de bewuste Bull terriër? “Ik heb de hond natuurlijk niet gezien en niet met de eigenaren gesproken. Maar als bijten dusdanig succes voor de hond oplevert, dan moeten de eigenaren hun verantwoordelijkheid nemen en de hond voortaan met een muilkorf uitlaten en niet meer laten loslopen. Daarnaast is het zo dat ook mensen, die een hond hebben die zogenaamd niets doet, zich ook bewust zijn van het gedrag van hun hond. Er is altijd sprake van interactie. Vaak zeggen mensen “mijn hond doet niets” terwijl hij met zijn opdringerige gedrag, lichaamstaal en andere signalen, allang een andere hond aan het provoceren is!  

Deze blog verscheen eerder op NMLHealth.